De Kloof en de Verbinding
Jij / jullie zult wellicht heel specifieke punten hebben waarop je meer verbinding zoekt. Contact me via mail of telefoon om af te stemmen of ik je verder kan helpen.
Voor mijzelf kom ik bij het onderwerp Verbinding in mijn werkpraktijk diverse paradoxen tegen. Ik ben me er van bewust dat ze een rol spelen in de begeleiding die ik aanbied. Daarom zijn deze onderwerpen regelmatig terug te vinden in mijn eigen zelfreflectie en doorgaand leren.
- Ik werk altijd als externe deskundige, hoor dus per definitie niet bij de club die ik bedien, maar kan tegelijk niets betekenen als er geen verbinding tot stand komt:
- met de opdrachtgever
- met de coachee / client
- met het onderwerp / de 'zaak'.
- Ik wil / moet / kan niet anders dan steeds maximaal in verbinding te staan met mezelf, maar moet / wil tegelijk professionele distantie neerzetten.
- Ik wissel regelmatig van begeleidings-pet: - coach, adviseur, trainer, facilitator, assessor - en zet wat nodig is in voor die situatie/ dat stukje van het begeleidingstraject. Dus ik verbind me geheel aan het traject als geheel, maar gebruik in wisselende hoedanigheden daarvoor verschillende competenties / stukjes van mezelf.
- Ik werk cross cultureel en intercultureel: daarin is wat je scheidt vaak heel pijnlijk (samen ←→ alleen, rijkdom ←→ armoede, opleiding ←→ weinig kansen, vrijheid ←→ onderdrukking, recht ←→ onrecht, enz.) . De kloof kan overbrugd worden, door verbindingen van verschillende aard, maar je moet een optimist zijn om die diepe kloof wel over te steken. Je moet durven en willen, en niet te snel afgeschrikt worden. M.a.w. de weerstanden bij jezelf en die van de ander overwinnen is het grootste obstakel, en de echte uitdaging.
- Een opdrachtgever wil een duidelijk resultaat, maar echte verbondenheid heeft geen agenda, vraagt om 'erkenning van wat zich aandient. Voeding voor (het verloop van het) gesprek dient zich aan tijdens de ontmoeting, niet vooraf of in je hoofd' (citaat Tijdschrift voor Coaching december 2009).
- Verbinding vraagt erom actief betrokken te zijn zonder te willen sturen en forceren, eigen grenzen en behoeften te bewaken, en in het moment aanwezig te durven zijn. Steeds minder inhoud en steeds meer proces, en zelfs dat loslaten... er zijn.